Aneta w drodze: listopada 2019

środa, 27 listopada 2019

Jak jedna k*wa zrobiła mi dzień. Zwiedzanie ogrodu botanicznego.

Jadę sobie dziś spokojnie do pracy. Pierwszy raz autobusem a nie rowerem. Autobus jedzie inną trasą niż ja, a na dodatek jest ciemno i nie bardzo ogarniam gdzie wysiąść. Wszystkie przystanki na żądanie, a nikt nie wysiada. Podchodzę na przód i bezradnie gapie się na drogę. Kierowca coś do mnie mówi po norwesku. Nie próbuje udawać, że jestem w stanie się dogadać. Jestem niewyspana i czuję się mega nieogarnięta. Mówię nazwę przystanku jaki mam pod pracą. On że ten autobus się tam nie zatrzymuje. O kurwa - wymskneło mi się.

Kierowca na to - Aaaa ty z Polski, to ja ci wytłumaczę. Masz wysiąść tu i tu i skręcić tu i dotrzesz na miejsce XD
Po pracy dochodzę do przystanku i zanim dojechała bibana (nie wiem czemu tu wszyscy rodacy mówią na tramwaj bibana, skoro po norwesku bybanen ma rodzaj męski) najechał autobus 53. W głowie zaświtała mi myśl: ciekawe gdzie jedzie autobus 53. I zanim zdążyłam pomyśleć już w nim siedziałam. Podobnie jak wcześniej okazało się, że wszystkie przystanki na żądanie, więc dojechałam do końca trasy. Okazało się, że jest tam ogród botaniczny. Stwierdziłam, że znając Norwegię pewnie jest za darmo, i nie pomyliłam się. Oczywiście w listopadzie próżno szukać imponujących kwiatów, raczej sterczące zbrązowiałe badyle, ale dla mnie taki klimat jest mega uroczy. Uwielbiam widok mchów, kolorowych liści, nagich drzew i kropelek na gałęziach. Myślę, że jak ktoś ma dużo czasu i po drodze, to warto zajrzeć do tego ogrodu botanicznego. Chociażby po to, żeby przejść się po labiryncie z żywopłotu. Powiem szczerze że można nieźle tam pobłądzić. W lato z pewnością jest tam przepięknie. A i okolica bardzo ładna. Niedaleko wybrzeże, fajne domki, ładne widoki po drodze. Myślę że jeszcze kiedyś się tam wybiorę. Narazie jest jeszcze tyle pięknych miejsc, w których nie byłam. Tyle autobusów które prowadzą niewiadomo gdzie. Więc korzystając z tego że kupiłam bilet, oraz że między godziną 10 a 16 nie pracuje, na pewno postaram się to wykorzystać na maksa i pozwiedzam okolice. Najlepsze było to, że jak wracałam tego samego dnia autobusem 53 to też był kierowca z Polski.

Labirynt z żywopłotu. Fajnie się po nim chodzi

W Norwegii jest bardzo popularne posiadanie trawy na chacie

Dodaj napis

Siema rozgwiazdy

Czytaj dalej »

czwartek, 21 listopada 2019

Listopadowe piekno

Dla mnie listopad ma szczególny urok. Gdy liście spadają z drzew i odsłaniają niewidoczne dotąd widoki. Dziś byłam w miejscu, w którym byłam już wiele razy i pierwszy raz dostrzegłam ciekawy budynek. Z daleka zastanawiałam się, czy to jakiś pałacyk, czy może kościół z cmentarzem dookoła, a z bliska okazało się, że to po prostu czyjś dom.


Zachód? Nie - zdjęcie zrobione w samo południe. Zoom w telefonie działa całkiem nieźle.

Woda jeszcze bardziej przejrzysta niż w lato

Fajnie by było mieszkać na tamtej wysepce.

Tu lubię przyjeżdżać po pracy żeby się zrelaksować.

Przepiękne miejsce, cudowna woda. Niedaleko lotniska, przy stacji mikrobiologii

Taki tam selfiaczek z morsowania na Nordnes

Bardzo ciekawe chmury, poniżej szczytów

Pojechałam sobie z pracy trochę okrężną drogą, ze 3 kilometry było cały czas pod górę, zaczęłam się zastanawiać, czy warto było...

Ale jak zobaczyłam te widoki stwierdziłam, że było warto.

Widok na Ulriken

W lato kompletnie tego nie zauważyłam.

Z daleka jakby kościół albo pałac a to czyjaś chałupa

Tu również warto było dla takich widoków wracać z pracy godzinę dłużej.

Widzę na drodze strzałkę na kościół. Skręcam i widzę takie coś, podjeżdżam bliżej, patrzę, a to faktycznie jakiś kościół.

Po drodze cykam fotkę, fajna klimatyczna chata a tu tym razem nie.

To akurat market świąteczny

Fotka z lustrzanki, bezlusterkowca, zaawansowanego kompaktu?

Wszystkie zdjęcia z telefonu.

Po wycieczce na rozgrzanie herbatka z pomarańczą, chili i imbirem. Polecam.

Piszcie w komentarzach kogo zaskoczyły zdjęcia! Ściskam i pozdrawiam

Czytaj dalej »

czwartek, 14 listopada 2019

Co jest fajnego w morsowaniu? Dzień z życia morsa

Czy próbowaliście kiedyś wytłumaczyć co jest cudownego w kawie komuś, kto nie ma pojęcia, czym jest kawa? Czy próbowaliście kiedyś wytłumaczyć, po co się pije wódkę lub piwo komuś, kto nigdy w życiu nie próbował alkoholu? Albo jaki jest sens palenia papierosów komuś, kto nigdy nie sięgnął po papierosa? Tak właśnie się czuję ja, jak mam komuś wytłumaczyć, co jest fajnego w morsowaniu.

Ale spróbuję. Bo w przeciwieństwie do powyższych czynności morsowanie ma na zdrowie bardzo dobry wpływ.

Sobota rano. Pospałam sobie solidnie, wstałam 3 godziny później niż zazwyczaj, czyli o 7 rano. Napiłam się herbatki z imbirem, cynamonem, goździkami i pomarańczką, patrząc, jak powoli się rozwidnia.

O godzinie 9 byłam już na Gamlehaugen, czyli przy pałacu króla. Piękne miejsce. Najpierw 3 serie oddechów wg metody Wima Hofa. Podobno pomaga dłużej wytrzymywać w wodzie i ogólnie poprawia odporność, więc warto spróbować, bo przecież oddychanie raczej nie zaszkodzi.

Na wodzie około 2 centymetrowa warstwa lodu, więc biorę w gołe dłonie grubą gałąź i rąbię sobie ścieżkę.

Gdy docieram do miejsca, gdzie woda sięga mi już prawie do szyi czuję przyjemne ciepło w stopy. Podziwiam ogromne rozgwiazdy, które spacerują po dnie. Nie czuję zimna. Po 15 minutach stania w wodzie wychodzę bardziej z nudów niż z zimna. I teraz robi się faktycznie zimno - dopiero po wyjściu. Najgorzej daje czadu w stopy. Dlatego wiekszość poradników na temat morsowania zaleca robić to w butach. Ale ja chcę zahartować stopy dlatego zamiast skupiać się na tym lekkim dyskomforcie staram się jak najszybciej wytrzeć i ubrać.

W przebraniu się bardzo pomaga specjalne morsowe ponczo klubowe, dzięki któremu od razu jest cieplutko. Zakładam spodnie i kurtkę i w tym ponczu wracam rowerem do domu jakieś 3 kilometry. Po drodze dostaję turbodoładowanie prędkości - adrenalina działa. Organizm chce się rozgrzać.

Słonko świeci coraz mocniej więc postanawiam wybrać się na wycieczkę. Mój plan jest następujący - wsiadam w najbliższy środek transportu jaki mi się natrafi i zobaczę, gdzie dotrę. Gdy dostrzegam strzałkę prowadzącą na jakiś szlak stwierdzam, ze oto moja destynacja. Trafił mi się przyjemny szlak, mało uczęszczany i bardzo słoneczny.

Wchodząc pod górę żwawym tempem stwierdziłam, że jest mi dość ciepło i właściwie czemu by się nie poopalać. Akurat przypadkiem miałam na sobie stanik od kostiumu kąpielowego, więc się rozebrałam i tak doszłam na szczyt.

Oczywiście standardowe pytanie ze strony mijających mnie Norwegów - Ikke kald? Nie jest ci zimno? Odpowiadam mu z równie zdziwioną miną jak on - a tobie nie jest gorąco? Może i nie, w końcu jak się schodzi jest zimniej niż jak się wchodzi.

Wiecie co było najlepsze? Że nie było wiatru. Jak mawiał bardzo mądry człowiek najgorszy jest wiatr. Jak jest zimno, a nie ma wiatru, to jest ciepło.

Jeśli do tego dodać, że większość drogi idzie się w słońcu, a dodatkowo jest to nad wodą, która odbija słońce jak lustro, więc czujesz jakby świeciły na ciebie dwa słońca, to jest autentycznie ciepło. Polecam spróbować. Nie pytajcie ile było stopni. Wszystko zależy od tempa, słońca, wiatru, cienia, wysokości, ciężko powiedzieć. W każdym razie śnieg leżał nawet na słońcu i był sypki, więc było dobrze na minusie.

Woda na ścieżkach też solidnie zamarznięta. Tak solidnie, że zajęta zajadaniem migdałów wyłożyłam się na tyłek. Trochę bolał przez chwilę ale poszłam dalej. Jak już zeszłam z góry i chciałam zrobić zdjęcie ogarnęłam, że nie mam telefonu. Oczywiście jestem Aneta Klimek, nie jest to pierwszy raz w moim życiu kiedy zgubiłam telefon, może z 15 lub 20, więc nie wpadałam w panikę. Stwierdziłam, że musiał mi wypaść na szczycie, tam, gdzie się wyłożyłam. Wróciłam na szczyt i na szczęście spokojnie sobie tam leżał. Zabrałam, podziękowałam Bogu i poszłam do dołu.

Schodząc z góry bez żadnej mapy i planu trafiłam na przystanek, gdzie akurat za chwilkę nadjechał autobus w kierunku domu. Obok mnie w busie siedziało dwóch małolatów, sądząc po kolorze skóry z pewnością nie byli rodowitymi Norwegami, z butami na siedzeniach śpiewając jakieś piosenki o Allahu na cały regulator. Posłałam im dość chłodne spojrzenie i do końca drogi był spokój.

Znacie to uczucie, kiedy na ostrym kacu powtarzacie sobie - więcej nie piję! A jak tylko dochodzicie do siebie, jakimś dziwnym trafem wszystkie wasze kroki prowadzą na jakąś imprezkę. Albo jak mówisz - rzucam palenie! Ale przy kasie prosisz o papierosy zanim zaczniesz się zastanawiać, co właśnie zrobiłeś. Albo gdy mówisz - od dziś się odchudzam! Ale jak tylko mijasz cukiernię twoje nogi same zdają się iść a następnie kupujesz słodką bułeczkę. Każdy nałóg działa tak samo - podczas określonej czynności wydziela się jakaś chemia do mózgu i od tego się uzależniamy. To nie jest tak, że jak wchodzisz do lodowatej wody to jest ci zimno. Twój organizm doznaje takiego, ale to takiego szoku, że już nie jest mu zimno. Natychmiast mobilizuje wszystkie komórki, pobudza do działania cały organizm, no i właśnie wydziela, a właściwie eksploduje enfdorfinami. Właśnie dlatego mors kojarzy się raczej z osobą uśmiechnietą, pogodną i zadowoloną. Na temat tej chemii jest wiele artykułów w necie, nie będę się rozpisywać. Tak samo, jak nie każdy się uzależni od kawy czy papierosów tak samo i to nie każdemu się spodoba. Ale proszę, nie traktujcie tego jak po prostu wchodzenia do zimna. Tak samo jak picie kawy to nie katowanie się gorzkim napojem a palenie papierosów to nie tylko wciąganie śmierdzącego dymu. Teraz trochę o skutkach - o tym, że morsowanie wzmacnia odporność wie każdy. Faktycznie raczej nie łapią mnie wirusy, a jak już mnie coś dorwie, to przechodzę to raczej łagodnie. Troszkę pokaszlę, pokicham ale nie rezygnuję z roweru i morsowania. Zauważyłam na sobie, że wejście do lodowatej wody z katarem bardzo pomaga szybciej wrócić do siebie.
Jednak to, co morsowanie dało dla mojej psychiki jest moim zdaniem dużo ważniejsze. Po tym, jak przełamiesz barierę swojej psychiki i wejdziesz do przerębla nie ma dla ciebie rzeczy niemożliwych. Na własnej skórze doświadczasz, że to, w co wierzyłeś do tej pory jest kłamstwem. Przekonujesz się, że twoje ciało ma w sobie pokłady takiej siły, jakiej sobie nawet nie wyobrażasz. We mnie morsowanie rozbudziło chęć pokonywania granic swojego ciała i umysłu.

Wchodzisz do lodowatej wody i nie jest ci zimno. Okazuje się, że nie ma czegoś takiego jak owianie. Że można zanurzyć głowę w lodowatej wodzie trzykrotnie, następnie z mokrymi włosami wracać do domu na rowerze i nic sie nie dzieje.

Stwierdziłam - skok Dream Jump? Czemu nie! Chodzenie po górach w styczniu w spodenkach? Chodzenie po rozżażonych węglach?

Skoro komuś innemu się to udało to nie ma rzeczy niemożliwych również dla mnie. Wcześniej wierzyłam, że mam słabą kondycję, że takie rzeczy to może i są dla innych, ale nie dla mnie. Trafiłam na wspaniałych ludzi.

Kluby morsów łączą szalonych ludzi, którzy chcą pokonywać swoje granice. Stałam się częścią społeczności, która nawzajem się motywuje, wspiera, pomaga. Dzięki klubowi uwierzyłam, że i ja mogę dokonać rzeczy, które kiedyś były dla mnie tak nierealne.

Wszystko stało się w ciągu dwóch lat. Pokazałam samej sobie, że nawet skok do wody z bardzo wysokiej skoczni już nie jest dla mnie przerażający. Teraz wiem, że już się nie cofnę do tego, co było kiedyś. Teraz morsowanie daje mi kopa do działania. To mój nowy nałóg. Jeżdżę rowerem do pracy i zawsze wożę ze sobą kostium i lekki szybkoschnący ręcznik, w razie, gdybym miała ochotę się wykąpać. I tak, jak kiedyś moje nogi jakby same prowadziły mnie do sklepu, tak teraz prowadzą mnie nad wodę. Na samą myśl, że znowu poczuję tego kopa adrenaliny uśmiech pojawia mi się na twarzy. I chociaż jak wychodzę i czuję przenikliwe zimno, czasem aż mnie telepie, wracam do domu na autopilocie, to jak tylko się rozgrzeję już nie mogę się doczekać, kiedy znowu to zrobię.

Czytaj dalej »

sobota, 2 listopada 2019

Jesień w Bergen i okolicach

Nie zdążyłam się dobrze nacieszyć letnimi widokami a tu nie wiem kiedy nastała jesień.. Czas mi leci bardzo szybko. Dużo pracy, codziennie ponad 30 kilometrów na rowerze, pobudka o godzinie 4 rano... Już tak przyzwyczaiłam się do jeżdżenia rowerem, że nawet nie mam zamiaru narazie zmieniać środka transportu. Pogoda sprzyja, rano jest przyjemnie rześko i mroźnie, więc czasem sobie jadę w samym tiszercie i spodenkach, żeby się bardziej obudzić. A w weekendy zazwyczaj góry i morsowanie. Dziś porcja zdjęć z września i października.